12 nov Stronger

Leestijd: 4 minuten
Het blijft een wonder als ik erop terugkijk, dat ik hier nog stevig sta en mijn koppie nog in orde is. Ik ben hard gevallen en heb pijnlijke klappen gehad. Dat was zwaar, fysiek en zeker ook mentaal. Toch gaat het erom dat ik voluit heb geleefd. Nieuwe wegen heb ontdekt waar ik geen weet van had. Die ervaringen hebben mijn leven verrijkt en het maakte mij sterker.

Broken

Ik was net 20 en dienstplichtig militair, Marechaussee gelegerd vlakbij Arnhem. Verantwoordelijk voor de Marechaussee kantine en die avond hadden we nog te werken. Dus gingen we ff snel de stad in voor een hapje. Dat hapje hebben we nooit gevonden. Mijn maat, aan het stuur, reed bijna een vrouw van haar fiets. Ging boven op de rem en gooide zijn stuur helemaal om. De auto ging in de slip en knalde met behoorlijke snelheid tegen een dikke, ouwe eik. Door die botsing stond de boom midden in de auto, op de plek waar ik zat.

Pas een uur later kwam ik weer bij in het ziekenhuis en kon me niets herinneren van de botsing. Blijkbaar heb ik mij goed afgeweerd wat blijkt uit een gebroken pols en een lange snee dwars door mijn schoen. Later bleek mijn ruggenwervel gebroken te zijn, 3 lumbaal. Dat is onderin waar geen zenuwen lopen. Toch heb ik jarenlang de angst gehad dat er nog een splintertje zou losschieten en gaan zweven in mijn ruggenwervel.

Ik werd strak in het gips gewikkeld, van m’n hals tot stuitje, helemaal rond. Kon nauwelijks bewegen en bijna niet ademen. Pas de volgende dag was het gips droog en maakte de gipsmeester een gat erin, zodat ik beter kon ademen. Drie maanden in het gips is geen pretje. Een rondje lopen gaat 20 minuten en dan schuurt het door op je heupen, tot bloedens toe. Ik was gefrustreerd en niet te genieten. Vooral niet voor de liefde van mijn leven, van dat moment. Ze trok het niet meer, dus ze vertrok.

Black out

Eind 20 was ik zakenman bij DAF. De Engelse vrachtwagenfabrikant Leyland werd overgenomen. Dus wij mochten de service voor het Europese vastenland gaan organiseren. Daarvoor ging ik op zakenreis naar Birmingham. Lange dag, niets gegeten tot halverwege de middag. Voelde me niet lekker en moest naar buiten, frisse lucht. Deed een paar stappen in de achtertuin en het werd zwart voor m’n ogen, ik viel … Na een tijdje buiten bewustzijn kwam ik weer bij, voelde aan mijn hoofd en die zat onder het bloed. Met spoed naar het ziekenhuis waar ik te horen kreeg dat ik van geluk mocht spreken. Slechts een verbrijzeling van mijn voorhoofd, ik had blijkbaar een muurtje geraakt. De operatie duurde vele uren om al die stukjes weer vast te zetten, gipsplaat ervoor en rustig aan doen. Niet zó mijn ding.

Mijn besluit na deze bijna fatale ongevallen: “Als ik dit overleef, dan kan ik zeker wel een managementrol aan.” Na maanden herstel werd me die kans waarachtig geboden. Ik werd manager en mocht een afdeling met 23 medewerkers gaan aansturen.

Stronger

Die twee ongelukken waren heftig in mijn herinnering. Toch lang niet zó verschrikkelijk als wat Jeff Bauman op 15 april 2013 overkwam. Bij de finish tijdens de Boston Marathon stond hij te wachten op zijn vriendin Erin die meeliep. Jeff keek om zich heen en iedereen was uitbundig en vrolijk. Behalve één duister figuur die hem strak aankeek. Een minuut later was die weg, lag er een tas op de grond en die ontplofte. Jeff verloor zijn twee benen en de revalidatie was een hel. Toch schrijft hij in zijn boek Stronger: “Hij heeft mij niet gebroken, maar juist sterker gemaakt.”

Het eerlijke verhaal van Jeff heeft mij ontroerd en geeft mij een nieuw perspectief.