16 aug GOUD
Leestijd: 4 minuten
We zijn weer Europees Kampioen waterpolo en dat maakt mij als waterpoloër natuurlijk trots. Hieronder zet ik graag het team en coach Arno in de spotlight. Verderop deel ik mijn eigen ervaringen als coach en als zwemmer op weg naar GOUD.
Sprankelend team
Onze Nederlandse waterpolo-dames hebben na 25 jaar weer goud gewonnen op het EK. De jaren voorafgaand pakten ze op EK en WK toernooien vaak een plek op het erepodium. Toch voelden die zilveren en bronzen plakken niet als winnen, eerder als verliezen…
In de zakenwereld is dat niet anders.
Hoeveel doorzettingsvermogen, trainingsarbeid en wilskracht voor winnen nodig is, ziet bijna niemand. Vooral een luisterend oor ‘zijn’ na een verloren wedstrijd is een behoorlijke kunst, voor iedere coach. Zeker als de meiden vragen naar jouw mening of oordeel achteraf. “Jij hebt het vanaf de kant toch zeker wel gezien, die foute pass, dat slechte schot of die trage defensieve actie, nou?”
Het heeft geen zin om te blijven hangen in foutenanalyses.
Formidabele coach
Je spelers de tijd en ruimte geven om af te reageren en frustraties en teleurstelling een plek te geven vraagt om leiderschap. Het vraagt dus een coach met enorm veel geduld, vertrouwen en zelfbeheersing. Bovendien moet je ook nog je organisatie en je spelers focussen op dat volgende toernooi, soms wel 2 jaar vooruit.
Arno Havenga heeft, sinds hij in 2013 hoofdverantwoordelijke werd, bewezen die leiderschapskwaliteiten te kunnen inzetten. Dit alles met GOUD als schitterende kroon op het werk.
Arno zegt daarover: “Achteraf makkelijk lullen, maar we hebben altijd vooruitgedacht. Over de organisatie en de manier van spelen. De vertaling daarvan zag je in het water terug”.
Dieptepunt als teamcoach
Trots was ik, vele jaren terug, dat ik de Njord waterpolo-dames mocht gaan trainen. Dat was direct na hun promotie naar de nationale competitie. De hele zomer hebben ze met enorme inzet doorgetraind en de sfeer was uitstekend. Ook het vertrouwen in mij als trainer/coach leek ruim voldoende voor het echte werk, de competitie.
Na vijf verloren wedstrijden achter elkaar was het gedaan met de sfeer en het vertrouwen in mij als coach was minimaal. Sommigen gaven mijn aanpak de schuld, zonder dat rechtstreeks uit te spreken. Ik heb het seizoen op wilskracht afgemaakt, maar met weinig trots afscheid genomen…
Een zure ervaring die mij wel leerde om de begeleiding een volgende keer beter te organiseren. Inmiddels weet ik dat mijn zelfbewustzijn en empathisch vermogen op dat moment nog nauwelijks ontwikkeld waren. Verder had ik veel te weinig ervaring om een damesploeg in m’n uppie door een dieptepunt heen te trekken.
Lange weg naar goud
Op mijn veertiende haalde ik op het NK zwemmen twee mooie plakken: zilver en brons. Zonder mijn trainer Peter van den Biggelaar zou ik twee jaar later niet veel verder zijn gekomen. Hij liet mij geloven dat GOUD wel degelijk mogelijk is door uitzonderlijk hard en vooral specifiek te trainen.
Juist door speciale aandacht aan mijn start, het keerpunt en de finish te besteden werden mijn tijden in kleine stapjes steeds sneller. Uiteindelijk heb ik Peter nooit kunnen betrappen op een moment van twijfel.
De laatste weken voor de NK gingen we met onze PSV-zwemploeg zelfs drie keer per dag trainen. Nog altijd voelde ik mij wel podiumkandidaat, maar toch echt geen winnaar.
Uiteindelijk won ik GOUD met 4 honderdste van een seconde voorsprong op mijn “eeuwige” rivaal. Replay van de race laat zien dat mijn snellere start, keerpunt en finish inderdaad het verschil maakte. Daardoor bleek schijnbaar het onmogelijke wel mogelijk.
Een zoete ervaring die mij al heel jong liet verlangen om later een succesvol coach te worden.
In het waterpolo waren mijn successen bescheiden. Als leiderschapscoach gaat het me beter af. Net als Arno door, vooruit te denken.